Ահա հոդվածւ՝ Ջոն Հոլթ — «Մանկական անհաջողությունների պատճառները»։
Իմ փորձը ունենալով հոդվածում նկարագրված իրավիճակներում, որպես արդեն տասը տարեկան տղայի մայր և որպես ուսուցչուհի՝ կարող եմ ասել, որ բավական հանգամանալից է բացատրված մեծահասակի և երեխայի ապրումները, մոտիվացիան, գործողությունները։ Ժամանակին նկատելով դրանք՝ ինքս խորհել եմ այս թեմաներով ու հետևություններ արել։
Ինձ համար կարևոր մի կետ կնշեմ։ Հաջողություն և անհաջողություն բառերը կիրառել չեմ ուզում, քանի որ այն մի տեսակ մեկուսացված է մարդու բնական պահանջմունքից՝ երջանիկ լինելու ձգտումից։ Մի ուրիշ անհաջողություն է, երբ հասնում ես հաջողության, բայց դա քեզ չի երջանկացնում։ Այսինքն՝ ստացվում է, որ բավարարում ես որոշակի սպասելիքներ, որոնք առաջադրել է ընտանիքը, միջավայրը կամ հասարակությունը։ Բայց այդ բոլորը քո ներսից չբխելով՝ բավարարության զգացումի չեն հանգեցնում։
Այսպիսով, ցանկացած իրավիճակում խիստ կարևորում եմ նպատակը, դրդապատճառը։ Պետք է ձգտենք մշտապես մեր տված դաստիարակությունը, կրթությունը, գիտելիքն ու հմտությունները ծառայեն ի բարին բոլորին, ի շահ համընդհանուրին, բոլորին երջանկացնելու համար, քանի որ հնարավոր չի լինել երջանիկ միայնակ։ Հնարավոր չի գիտելիքը կիրառել մեկին երջանկացնելու, մյուսին դժբախտացնելու համար։ Երեխայի երջանկությանը պիտի ուղղենք մեր ցանկացած միտք կամ գործողություն։
Ջուլիետա Քերոբյանի բլոգ 